Category: Ekologia tak, ekologizm nie

Hanna Bumba

Potocznie bardzo często używa się terminu ekologia w niewłaściwy sposób odbiegający od podstawowego, naukowego znaczenia. Ekologia to wiedza o funkcjonowaniu przyrody, bada ona zależności pomiędzy organizmami żywymi występującymi w środowisku, a także pomiędzy organizmami, a samym środowiskiem (elementy biotyczne i abiotyczne). Opisuje procesy i zjawiska zachodzące na wszystkich poziomach życia organizmów: w komórkach, tkankach, organizmach, populacjach, gatunkach, biocenozach i całościowo w biosferze.

Ekologia, jako nauka rozwinęła się w XIX w. Powiązania tej dziedziny sięgają nauk biologicznych, rolniczych, leśnych, medycznych i społecznych¹. Termin ekologia, pochodzi od słowa „oecologia”, a jako pierwszy zastosował go niemiecki biolog i ewolucjonista Ernst Haeckel. Użył go w 1866 roku do opisania badań nad zwierzętami i współoddziaływania ze światem przyrody ożywionej i nieożywionej, w tym interakcji z innymi zwierzętami czy roślinami, które mogłyby być zarówno pozytywne jak i negatywne w skutkach².

Pojęcia związane z ekologią to: populacja, biocenoza, ekosystem, krajobraz, biosfera, sukcesja ekologiczna. To ostatnie pojęcie dotyczy przemian zachodzących w środowisku pod wpływem zmian klimatu czy ewolucji. Zmiany w przyrodzie, często powodowane lub przyspieszane przez człowieka, mogą być korzystne lub szkodliwe dla danego środowiska. Intensywna, a czasem wręcz rabunkowa eksploatacja zasobów środowiska naturalnego przyczynia się do wzmożenia procesów zmieniających biocenozy. Przykładem może być nadmierne zużycie wody przez podmiot gospodarczy, który pobiera wodę np. z jeziora w szybszym tempie niż jest ono zasilane przez cieki wodne lub deszcz. Takie tempo powoduje stopniowe obniżenie się stanu wody w jeziorze, jego zabagnienie i ostatecznie wyschnięcie. Następnie w miejscu tym wyrasta las i tak z biocenozy jeziora powstaje teren zalesiony. Takie zaburzenie gospodarki wodnej na danym terenie prowadzi do nieodwracalnych zmian środowiska.

Ekologia posiada wiele definicji, które są bardziej lub mniej szczegółowe. Ernst Haeckel pisał „Przez ekologię rozumiemy wiedzę związaną z ekonomiką natury – badanie stosunków roślin i zwierząt z ich środowiskiem organicznym i nieorganicznym, w tym przede wszystkim ich przyjazne i wrogie stosunki z tymi zwierzętami i roślinami, z którymi wchodzą one w bezpośredni lub pośredni kontakt – można powiedzieć, że ekologia jest budowaniem tych wszystkich złożonych interakcji, które Darwin nazywa warunkami walki o byt”. Claude Levi – Strauss porównywał ekologię do astronomii, gdzie zamiast położenia ciał niebieskich w przestrzeni kosmicznej, analizowane jest rozmieszczenie organizmów żywych na naszej planecie. W swoich pracach skupiał się na badaniu przyczyn występującego położenia roślin i zwierząt na Ziemi oraz opisywał ich funkcje. Duże znaczenie miała dla niego analiza przebiegu ewolucji. Podobną definicję stworzył Charles J. Krebs: „Ekologia jest nauką zajmującą się regułami zachodzącymi między występowaniem i rozmieszczeniem organizmów, a podstawowym zadaniem ekologii jest wskazanie na przyczyny warunkujące rozmieszczenie i liczebność organizmów”. Wymienia on trzy rodzaje ekologii: opisową (opisującą grupy roślin i zwierząt), funkcjonalną (badającą związki, zależności i oddziaływania między elementami ożywionymi i nieożywionymi przyrody) oraz ewolucyjną (skupioną na zmianach w organizmach i relacjach między nimi zachodzących w procesie ewolucji).

Niezwykle dokładnie, w siedmiu punktach, przedstawił definicję ekologii Francesco Di Castri, który właściwie wyjaśnia czym ona nie jest, a co błędnie jest jej przypisywane:

1. Ekologia jest nauką przyrodniczą, która wymaga spełnienia rygorów metodologii nauk przyrodniczych i posiada własne kompetencje. Nie jest odczuciem, wyczuciem, stanem ducha lub warunkiem respektowania natury.
2. Ekologia nie jest synonimem partii politycznych lub programem grup nacisku. To nie znaczy, że wnioski wynikające z jej koncepcji nie wpływają na zrozumienie relacji między ekologią naukową, a „ekologią polityczną”.
3. Ekologia nie jest synonimem spuścizny biologicznej danego regionu lub kraju. Poznanie naukowe dynamiki gatunków danego kraju i regionu, funkcjonowanie ekosystemów jest nieodzowne dla tej dziedziny. Ekologia dostarcza danych do zarządzania tym dziedzictwem.
4. Ekologia nie jest nauką będącą syntezą dokonaną na podstawie danych dostarczonych przez inne nauki. Ona jest otwarta na inne nauki. Ekologia jest jednak nauką z jej własna logiką, metodologią i koncepcjami.
5. Ekologia nie jest nauką w pełni holistyczną. Aby zrozumieć mechanizm procesów ekologicznych i interakcje w badanych zgrupowaniach czy zespołach, należy przyjąć środek między rozumowaniem holistycznym i redukcjonistycznym, między rozumowaniem syntetycznym i analitycznym.
6. Ekologia nie jest synonimem wiedzy o środowisku lub nauką obejmująca problemy środowiska, (choć często do takiej funkcji bywa sprowadzana). Nie oznacza to, że wyniki poznania ekologicznego nie powinny być wykorzystane w ochronie środowiska (np. rekultywacja jezior, regeneracja zdewastowanych lasów). Nie jest też synonimem eksploatacji zasobów naturalnych.
7. Ekologia nie jest synonimem biotycznego układu terytorialnego (przestrzenny rozkład gatunków). Ekologia uwzględnia układ przestrzenny w podejmowaniu kwestii różnorodności ekologicznej, przy analizie sukcesji ekosystemów, ukazywaniu warunków stabilności ekosystemów³.

Wspólnym mianownikiem tych definicji jest to, że ekologia zawsze jest przedstawiana jako nauka przyrodnicza skupiona wokół zwierząt, roślin i ich środowisk życia. Warto zwrócić szczególną uwagę na punkt szósty definicji sformułowanej przez Francesco Di Castri, że nie należy kojarzyć ekologii z eksploatacją zasobów naturalnych, czy też w odwrotny sposób z ochroną tych zasobów. Niestety aż zbyt często pojęcie ekologia, używane jest potocznie w znaczeniu zjawisk, procesów, wyrobów, przy których zachodzeniu lub produkcji zadbano o ochronę środowiska.

Przymiotnik „ekologiczny” to częściej nadużywany w niewłaściwy sposób wyraz. Błędne użycie słowa „ekologia”, jako synonimu działań i praktyk mających na celu zmniejszenie zanieczyszczenia środowiska i jego ochronę można porównać do pomylenia pracownika wydziału fizyki z pracownikiem fizycznym⁴.

Obecnie nawet materace do spania czy papier toaletowy można określić mianem „ekologicznych”. Kosmetykami ekologicznymi są określane takie produkty, do których produkcji np. zużyto mniej wody, a szkodliwe substancje chemiczne zastąpiono bardziej naturalnymi i mniej szkodliwymi dla środowiska. Słowo ekologiczne ma nasunąć konsumentowi od razu proste skojarzenie, że producent zadbał o środowisko naturalne i zminimalizował negatywne oddziaływanie na przyrodę.

Tym czasem istnieje pojęcie naukowe zajmujące się ochroną środowiska w powszechnym tego słowa zrozumieniu. Terminem tym jest sozologia, czyli nauka badająca problemy ochrony środowiska i próbująca znaleźć rozwiązania minimalizujące niekorzystne zmiany spowodowane procesami antropogenicznymi. Sozologia to filozofia społeczna mająca na celu ochronę naszej planety przed destrukcyjnym działaniem człowieka. Jest ściśle powiązana z ekologią, gdyż stara się chronić elementy przyrody ożywionej (faunę i florę) oraz elementy przyrody nieożywionej, przed zmianami, które niesie rozwój cywilizacyjny. Pojęcie sozologii, jako pierwszy użył i wprowadził polski naukowiec, geolog, paleontolog i ekolog, rektor Akademii Górniczo – Hutniczej w Krakowie w latach 1939 – 1951 profesor Walery Goetel.

Sozologia próbuje zapobiegać zmianom, które mogły by niszczyć powietrze, wody i gleby badając jakie są tego przyczyny i opracowując rozwiązania mające pomóc w ich ochronie. Oprócz zapobiegania i łagodzenia negatywnych skutków, dba również o to, by przywrócić równowagę ekosystemach, które już uległy destrukcji, aby przywrócić je do stanu pierwotnego, lub choćby poprawić ich kondycję. Jako nauka interdyscyplinarna łączy ze sobą osiągnięcia ekologii, biologii, geologii, geografii, ekonomii oraz nauk technicznych, dzięki którym możliwe jest opracowanie konkretnych metod inżynieryjnych ratowania środowiska. Współcześnie sozologia bada też choroby cywilizacyjne, gdyż człowiek, jako gatunek należący do królestwa zwierząt jest nieodłącznym elementem przyrody.

Najszerszą definicję sozologii stworzył polski parazytolog i zoolog Włodzimierz Michajłow: „nauka o przyrodniczych i doraźnych skutkach, a także dalszych następstwach przemian zachodzących zarówno w naturalnym, jak i uprzednio już odkształconych układach przyrody na mniejszych lub większych obszarach biosfery w wyniku działalności społecznej i gospodarczej człowieka oraz o skutecznych sposobach zapobiegania jej ujemnym następstwom dla społeczeństwa lub przynajmniej o możliwościach maksymalnego ich załagodzenia”⁵.

Encyklopedyczny słownik sozologiczny pisze o świadomości ekologicznej społeczeństwa jako: „zespole informacji i przekonań dotyczących środowiska i powiązań między stanem środowiska, a jakością życia”⁶.Te dwa pojęcia, ekologii i sozologii, są na tyle bliskie, że często są łączone terminem ekofilozofia, czy w skrócie ekozofia. Jest to teoria ekocentryczna stawiająca ochronę planety w centrum działań człowieka, jako jego podstawowy obowiązek i powinność⁷.

W świadomości publicznej wciąż nadużywane są wyrazy „ekologia” i „ekologiczny”, które zgodnie ze swoimi definicjami powinny być powiązane z biologią, a ochrona środowiska powinna być łączona z terminem sozologia. Ochrona środowiska to działania, które mają za zadanie utrzymać środowisko w stanie niezmienionym lub niepogorszonym, aby mógł w nim żyć człowiek. Musi ona tym samym stosować zasady ekologii, ale sama w sobie ochrona środowiska nie jest nauką⁸.

W chwili obecnej jest już chyba niemożliwym, przy przywrócić słowu „ekologia” odmienianemu przez wszystkie przypadki, właściwe znaczenie w przekazie masowym. Jedynie osoby naukowo związane z ekologią przypisują jej właściwe brzmienie. Skoro ekologia w zbiorowej świadomości oznacza chronienie naszej planety należałoby też dokładnie wyjaśniać, w jaki sposób wspomniany już wcześniej materac jest ekologiczny. Czy to oznacza, że jego produkcja nie wyrządziła uszczerbku przyrodzie, czy tylko tyle, że wyrządziła stosunkowo mniej szkód, niż produkt konkurencyjny? Pora by producenci zaczęli tłumaczyć się ze swoich „ekologicznych filozofii”, które niemalże już prawie każde przedsiębiorstwo, chcące utrzymać się na rynku wśród coraz bardziej „zielonej” konkurencji, ma wpisane jako stały punkt do firmowej polityki.

Wciąż to na konsumencie spoczywa racjonalna ocena tego, czy dany produkt faktycznie został wyprodukowany w sposób najmniej uciążliwy dla środowiska, czy aby producent zadbał o to by zużyte zasoby mogły się w sposób naturalny odnowić. Niestety nie można polegać jedynie na oświadczeniach producentów. Na szczęście powstaje coraz więcej niezależnych od wpływów korporacji aplikacji tworzonych przez ekspertów ekologii przemysłowej, które pomagają konsumentom w sprawdzeniu wiarygodności „ekoinformacji”.

***************************************************************************

mgr inż. Hanna Bumba

Absolwentka Ochrony Środowiska na AGH, obie jej prace dyplomowe dotyczyły rekultywacji i wpływu na otoczenie składowiska odpadów w Baryczy. Misjonarka świecka Salezjańskiego Wolontariatu Misyjnego “Młodzi Światu” w Etiopii, wciąż mocno zaangażowana w pomoc misjom. Dzięki pracy z dziećmi i młodzieżą oraz Światowym Dniom Młodzieży zwiedziła już 4 kontynenty. Interesuje ją ekologia, ochrona środowiska i odnawialne źródła energii oraz planowanie kolejnych podróży.  

1 A. Malinowski: Podstawy ewolucyjne ekologii człowieka [w:] A. Kurnatowska (red.), Ekologia. Jej związki z różnymi dziedzinami wiedzy. Wyd. Naukowe PWN Warszawa – Łódź 2002, s. 195.

2 https://pl.wikipedia.org/wiki/Ekologia, (data odczytu: 02.06.2020).

Artykuł pochodzi z książki Józefa Białka “Czas Sodomy, czyli zamach na cywilizację”, wyd. WEKTORY. Autor wyraził zgodę na publikację artykułu.

Ideologia gender i ruch LGBT, podobnie jak ekologizm i feminizm, to tylko narzędzie w rękach ludzi dążących do pełnej władzy. Jeśli wskutek podszeptów ideologów ludzie stają się słabsi, zostają złamani i psychicznie zdeprawowani – to tym lepiej. Słabymi ludźmi łatwiej się rządzi.

Ekologizm i walka z klimatem

Troska o środowisko naturalne nie ma w sobie na pozór nic złego i wydaje się bardziej zgodna z tradycjonalistycznym, konserwatywnym nastawieniem niż z podejściem postępowym rewolucyjnym. Okazuje się jednak, że z każdej, nawet słusznej idei, można uczynić narzędzie walki z tradycyjnymi wartościami. Tak też się stało z troską o przyrodę. Przez stulecia troska ta była wyrazem szacunku wobec rodzimej ziemi, wobec własnego otoczenia i próbą ochrony go przed zniszczeniami wynikającymi z postępu technicznego. W XIX wieku to zwolennicy postępu i lewicy, w tym pozytywiści i marksiści, najbardziej gwałtownie atakowali obrońców natury, oskarżając ich o to, że stają na drodze postępowi, który, jak twierdzili, ma przynieść polepszenie ludzkiego losu. Nie inaczej było w XX wieku, kiedy obrońcy tego, co naturalne i tradycyjne byli wciąż atakowani przez apologetów industrializacji i tego, co nowe. W pewnym momencie jednak, mniej więcej wtedy, kiedy zauważono, że klasa robotnicza nie może już pełnić roli uciskanej mniejszości, o której prawa można walczyć, zaczęto szukać innych rozwiązań. Istotne również były tu badania nad tym, w jaki sposób można manipulować tłumami za pomocą informacji o różnych zagrożeniach. Okazało się, że rządzenie poprzez strach może odwoływać się nie tylko do terrorystów i wrogów demokracji, ale też do sił natury, które nie dają się kontrolować. W ten sposób zrodził się pomysł na zagospodarowanie kwestii ochrony przyrody poprzez manipulowanie ludzkim strachem przed lokalnymi, a zwłaszcza globalnymi kataklizmami.

Rządzenie poprzez strach może odwoływać się nie tylko do terrorystów i wrogów demokracji, ale też do sił natury, które nie dają się kontrolować. Można manipulować ludźmi, posługując się strachem przed globalnymi kataklizmami w rodzaju huraganów, powodzi, globalnego zlodowacenia bądź globalnego ocieplenia.

W latach siedemdziesiątych XX wieku, na fali rewolucji kontrkulturowej w końca lat sześćdziesiątych, zaczęły mnożyć się ruchy ekologiczne, często finansowane przez te same organizacje, które wcześniej finansowały działania związane z rewolucją seksualną, psychoanalizą i tzw. planowanym rodzicielstwem (czyli, mówiąc wprost, polityką proaborcyjną). W 1973 roku powstała w Wielkiej Brytanii pierwsza w świecie partia ekologiczna, a kolejne takie partie powstawały między innymi w Austrii, Belgii, Holandii, Irlandii, Niemczech i Szwecji. Byli „czerwoni”, a więc zwolennicy komunizmu i marksiści, dość szybko stali się „zieloni”, czego przykładem mogą być niemieccy politycy, tacy jak Joshka Fischer oraz Daniel Cohn-Bendit, zwolennik pedofilii znany wcześniej jako „czerwony Danny”.

Daniel Cohn-Bendit (ur. 1946), urodził się we Francji w żydowsko-nie-mieckiej rodzinie. W latach sześćdziesiątych zwolennik radykalnego komunizmu, znany jako „czerwony Danny”, później poseł do Parlamentu Europejskiego z ramienia Zielonych. Po latach wyszły na jaw jego pedofilskie skłonności, które ujawniły się w czasie jego pracy w przedszkolu. W jednym z wywiadów pod-kreślał „seksualność dziecka jest czymś wspaniałym” i „uczucie rozbierania przez 5-letnią dziewczynkę jest fantastyczne, bo jest to gra o absolutnie erotycznym charakterze”.

W ten sposób naturalną skłonność do troski o środowisko, nie tylko przyrodnicze, ale również tradycyjne środowisko duchowe zastąpiono upolitycznionym i finansowanym przez globalne instytucje ekologizmem czy ekologią. Ruchy ekologiczne z kolei zaczęły uprawiać intensywną propagandę, której ważną częścią stał się atak na tradycyjne wartości, mające być, jak się twierdzi, zagrożeniem dla ekosystemu. Zarazem organizacje ekologiczne wykonywały usłużnie robotę dla wielkich koncernów, pod pretekstem troski o środowisko przeprowadzając rozmaite akcje wymierzone w lokalne społeczności, którym zaczęto wmawiać, że są zagrożeniem dla klimatu. Paradoksalnie, inaczej niż w XIX wieku, teraz troska o środowisko stała się bardzo postępowa. Mechanizm działania ekologizmu jest podobny do feminizmu czy marksizmu. Mamy tu znów podział świata na dobrych i złych: dobrych-ekologów i złych-konserwatystów. Pojawia się też fałszywa świadomość, którą mają wszyscy ci, którzy nie zgadzają się z postulatami ekologów. Stosowane są również psychologiczne metody nacisku i indoktrynacja, mająca wywołać u ludzi poczucie winy z powodu niewłaściwej troski o środowisko. Jednakże cel, podobnie jak w wypadku pozostałych wspo-mnianych nurtów, jest tylko jeden: władza. Ekolodzy, tak jak marksiści i feministki, chcą nakazywać innym, jak mają się zachowywać i jak mają myśleć. Jako wrogowie wolności nie są w stanie zaakceptować sytuacji, w której ludzie mają odmienne od nich poglądy. Najchętniej wprowadziliby terror, jednak nie dysponują odpowiednimi środkami. Pozostaje więc im głośna propaganda, tym skuteczniejsza, że znajduje się wiele globalnych instytucji, mających interes w jej wspieraniu. Trzeba bowiem dostrzec istotę zjawiska. Zarówno ekologizm, jak i feminizm oraz inne tego typu ruchy, są jedynie narzędziami do celu. Ich członkom może wydawać się, że działają samodzielnie, mogą nawet – jako pożyteczni idioci – wierzyć w wyznawane idee. Jednak są tylko pionkami, którymi manipulują dużo silniejsi gracze – ci, którzy dostarczają im środków na ich działalność.

Ekolodzy, tak jak marksiści i feministki, chcą nakazywać innym, jak mają się zachowywać i jak mają myśleć. Są wrogami wolności i nie są w stanie zaakceptować sytuacji, w której ludzie mają odmienne od nich poglądy. Faktycznym zaś celem nie jest żadna troska o środowisko, lecz zdobycie władzy nad innymi.

Tak jak Lenin nie byłby w stanie wywołać rewolucji w Rosji, gdyby nie był finansowany przez Niemców, nie byłby też w stanie utrzymać się z Trockim przy władzy, gdyby nie finansowanie przez Wall Street (co dotyczy też Hitlera), tak też wszystkie ruchy uderzające w fundamenty cywilizacji łacińskiej działają jedynie dzięki temu, że pewne instytucje dostarczają im środków, a pewni politycy – również stanowiący zaplecze tych instytucji – stwarzają im ramy do działania, media zaś służą im jako tuba propagandowa. Od pewnego czasu propaganda ekologizmu skupia się na problemie tzw. globalnego ocieplenia. Warto przy tym pamiętać, że jeszcze w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych straszono wszystkich globalnym ochłodzeniem klimatu i „nową epoką lodowcową”, która była takim samym narzędziem rządzenia poprzez strach, jak tzw. bomba populacyjna i wzbudzanie lęku przed przeludnieniem bądź wyczerpaniem zasobów ziemskich. Jak widać, nie mamy ani kolejnego zlodowacenia, ani przeludnienia, ani zasoby się wyczerpały, jednak nie jest to istotne. Ludzka pamięć jest krótka, narzędzia propagandowe coraz lepsze, a indoktrynacja na tyle skuteczna, że wielu ludzi faktycznie wierzy w teorie opowiadane przez ekologicznych ideologów.

Twórcami organizacji i partii ekologicznych często byli ludzie zaangażowani w wielki biznes niszczący planetę. Przykładem jest Robert P. Anderson (1917-2007), jeden z założycieli Ruchu Zielonych, który był szefem ARCO (Atlantic Rich-field Corporation), ponadnarodowej grupy naftowej prowadzącej rabunkową gospodarkę polegającą m.in. na wycince lasów. Anderson był również członkiem Komisji Trójstronnej i Grupy Bilderberg.

Ekologizm, choć walczy z tradycją, wytworzył osobliwy kult Matki Natury określanej w nawiązaniu do starożytnych jako Gaja — Matka Ziemia, mająca być przeciwieństwem chrześcijańskiego Boga Ojca. Ta pseudo-religia wyznawana przez część zwolenników ekologizmu w istocie nie ma nic wspólnego z archaicznymi kultami religijnymi, gdyż ma charakter skrajnie materialistyczny, sama zaś Ziemia (Gaja) nie traktowana jest jako sacrum, lecz czysto instrumentalnie.

Al Gore (ur. 1948), wiceprezydent USA za czasów Clintona, otrzymał Pokojową Nagrodę Nobla za walkę z efektem cie-plarnianym. W jednym z fragmentów swojej słynnej książki Earth in the Balance z 2007 roku pisał: „na pewnych obsza-rach w Polsce dzieci są regularnie zabie-rane do głębokich kopalni, by odetchnęły od zanieczyszczeń i gazów różnego rodzaju w powietrzu”. W swojej książce (na której zarobił majątek) Gore prorokował o katastrofach klimatycznych, jakie mają nas spotkać w kolejnych latach, takich jak globalne huragany, katastrofalne powo-dzie w Chinach czy pustynnienie wielkich połaci ziemskich. W styczniu 2018 r. Larry Tomczak z Human Are Free sprawdził, ile z najważniejszych proroctw Gore’a się sprawdziło – okazało się, że żadne. Mimo to jednak oszust Gore wciąż uchodzi za guru ekologizmu.

Ekologizm, tak jak inne podobne ruchy, nie mogąc użyć wobec inaczej myślących siły, stara się ograniczać wolność słowa. Postuluje się wprowadzenie do kodeksu penalizacji „kłamstwa klimatycznego”, na wzór kar za głoszenie „kłamstwa oświęcimskiego”. Widoczna jest też presja na naukowców, którzy nie poddają się ekologicznemu lobby i podają zgodne z prawdą informacje. Te zaś mówią, że człowiek ma znikomy wpływ na klimat Ziemi, którego zmiany nie są ani do końca zbadane, ani możliwe do przewidzenia, nie ma wszakże możliwości, aby w wyniku ludzkiej działalności, nawet trwającej tysiące lat, klimat się „przegrzał” bądź „oziębił”).

Michael Shellenberger, jeden z głównych twórców ideologii globalnego ocieplenia i guru ekologów, przyznał się do szerzenia kłamstw. Na łamach szacownego pisma „Forbes” opubliował list (szybko ocenzurowany przez re-dakcję), w którym przepraszał za spowodowanie paniki klimatycznej i wskazywał na powielane przez ekologów kłamstwa. Pisał m.in.:

„Oto kilka faktów, które niewiele osób zna:

• Ludzie nie powodują «szóstego masowego wymierania>>.
• Amazonka nie jest «płucami świata».
• Zmiana klimatu nie pogarsza klęsk żywiołowych.
• Od 2003 roku pożary na całym świecie zmniejszyły się o 25 procent.
• Ilość ziemi, której używamy do produkcji mięsa
• licząc od największego obszaru ziemi wykorzystywanego przez ludzkość – zmniejszyła się o obszar prawie tak duży jak Alaska.
• Nagromadzenie paliwa drzewnego oraz więcej domów w pobliżu lasów, a nie zmiana klimatu, wyjaśnia to dlaczego w Australii i Kalifornii jest więcej i bardziej niebezpiecznych pożarów.
• Zanieczyszczenie powietrza i emisje dwutlenku węgla zmniejszają się w bo-gatych krajach od 50 lat. – Przystosowanie się do życia poniżej poziomu morza, uczyniło Holandię bogatą, a nie biedną.
• Produkujemy o 25 procent więcej żywności niż potrzebujemy, jej nadwyżki będą rosły, nawet gdy świat będzie gorętszy.
• Utrata siedlisk dzikich zwierząt i ich zabijanie stanowią większe zagrożenie dla gatunków niż sama zmiana klimatu.
• Paliwo drzewne jest znacznie gorsze dla ludzi i dzikiej przyrody niż paliwa kopalne.
• Zapobieganie przyszłym pandemiom wymaga więcej, a nie mniej „prze-mysłowego” rolnictwa. Wiem, że dla wielu ludzi powyższe fakty zabrzmią jak „climate denialism”, ale to tylko pokazuje wielkość wywołanej paniki związanej ze zmianami klimatycznymi” (cyt. za wolnemedia.net).

Schellenberger zdemaskował ideologię ekologiczną na łamach wydanej w 2020 roku książki Apocalypse Never: Why Environmenłal Alarmism Hurts Us All.